Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Duo Reges: constructio interrete. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

Bork: Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
Bork: Quae cum dixisset, finem ille.

Haec ego non possum dicere non esse hominis quamvis et belli
et humani, sapientis vero nullo modo, physici praesertim,
quem se ille esse vult, putare ullum esse cuiusquam diem
natalem.

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem
Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane,
quaeso, inquit, Charmide noster;

Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tuum credibile? Quae sequuntur igitur? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.